bölünen bir ülkeydi gidişin

esaret değil gölgesizlik;

tutkunluk sadece mısralara

bildiğim bir kaç notadan süzdüğüm sesin

züppe bir güneşsin

salak bir yakamoz

romantik dakikalarca sevip sevişerek tükettiğimsin.

sen ne dersen de

inlemelerimde kaybolmaktı tek istediğinve inleyişlerinde gözlerimi oymak

yok öyle aşk denen dipsizlik

yakışıksız iki cümleyle ıslatmak değil kuytu, tenha, ucube karanlığını

boğulduğum terin değil, nefesin

mezarlık gülleri kadarsın

sevilmek zorunda kalan.

ne sahibinin işine yarayan

ne de koklayamayanının şehvetine ortak olan.

hadi GÜL şimdi, bu kadarı yeter mi..